LYRA IN THE PLACE TO BE: VANCOUVER 2010

Beste Vrinden,

het is inmidddels 28 juni 2009, nog 260 dagen te gaan voor aanvang van de mooiste Winter O.S.ever en we hebben natuurlijk een mooie foto samen van de aftellende olympische klok in downtown Vancouver.

Marjan aan boord;

3 weken vakantie met Marjan zitten er op en na de eerste spannende week met de EK in Traunsee met Marieke en BOK moesten het nu wel zeil- en relaxweken worden dus....
los van de wal was maandag in Seattle bij de Seaview bootyard een hele klus want de lijst van problemen was nog te lang zoals:
radar wat niet werkt en zonder radar kan misschien wel naar Vancouver (180 mijl) maar het gebied staat bekend om zijn zeedamp en valt zeer te vrezen!..zegt Tom!
De radar draait wel en toch geen herkenbare kust op het scherm; kabel goed.. alles goed! Ik wil om uiterlijk 14.00 de trossen losgooien waarmee ik op het laatste restje uitgaande stroom Port Townsend wellicht kan bereiken! Mitch de gecertificeerde radar specialist weet uiteindelijk raad; we sturen hem op naar Feruno ergens in de State Wasghington (wij dachten dat deze staat aan de oostkust zou liggen, maar echt de staat Wasinghington is een Westelijke Staat) en zou volgende week naar Vancouver opgestuurd worden zodra ik het adres opgeef; oke doen we en Marjan stapt met enige schroom aan boord want de hele tocht trekt haar helemaal niet.... en nu de radar ook niet werkt wordt ze liever naar Vancouver gebracht en zou ik zo gauw mogelijk naar haar toe moeten komen...maar dat zou wel 4-5 dagen kunnen duren.... lang-verhaal-kort-verhaal; het weer was om te zoenen; blad stil en alleen maar zon wat wil je nog meer dus " verdomd" ze ging mee eigenlijk ook omdat de rentalcar ook niet naar Canada mocht! Dus eindelijk los van weer een haven.. vertrekken is altijd moeilijk om diverse redenen zoals materiaal maar ook vanwege de aardige mensen, leuke tentjes, mooie omgeving etc.. kortom vertrekken is emotioneel of moeilijk of zeer gewenst maar mag niet zoals in Jeddah etc. Op the Puget Sound stroompje mee: nu weten zeezeilers dat met het draaien van het tij ook meestal de wind opkomt zetten of omdraaid maar er veranderd van alles zo ook nu... 16.00 doodtij geen stroom maar in de verte en nog zeker 2 uur verwijderd van Port Townsend kwam er over het water een donkere opspringend golfje aan zetten en een koude wind alsmede witte rook!!! Zeedamp, wind oplopend naar 16-24 kn waar moeten we heen; stroom tegen van 4 kn; de kaart geeft uitkomst en duik ik naar de kaarten tafel en houdt marjan uitkijk! Gaan we wel goed zo etc. Wel er was van alles te zien dat al haar zenuwen snel deed oplopen; hoe komen we in een haven? Het gebied is zeer rijk aan eilanden en ik dus opzoek naar een prima ankerplek om de nacht door te brengen op het anker; nog net voordat de zeedamp ons zou treffen wist ik inderdaad de juiste rode boei te spotten en zowaar een doorgang naar Port Townsend... maar de brug er over...zou die wel hoog genoeg zijn.. Marjan dacht van niet en ik dacht van wel! Mast er af ..dat zou wel het ergste zijn en hij staat er net weer op! Nee ff nog een keer goed kijken op de kaart 58 foot is gedeeld door 3 net geen 20 meter; dat gaat dus want ik ben 23 meter dus helaas we moeten toch echt een nachtje voor anker en zeg zelf wat is er leuker met marjan tussen zeehonden, zeeleeuwen lekker te slapen dus zo gezegd zo gedaan; alleen zou het anker wel de hele nacht houden want de strom eb en vloed is sterk var. 2-8 kn.Niet dus, weer verkassen naar een 10 meter plek.. rondje gevaren en nogmaals het anker nu met meer gang vast gevaren en weer kijken wat er gebeurd! Inmiddels 21.00 uur en echt tijd voor een wijntje/ biertje en gebakken aardappeltjes; jongens wat een eerste nacht "op zee", geweldig een om nooit te vergeten. En zo kwamen we de volgende morgen al vroeg aan in Port Hudson net voor Port Townsend en bleek dat het uitklaren hier niet meer werd gedaan maar dat FRIDAY Harbour de customs op ons zaten te wachten dus ja we waren toch al vroeg en de zee plat als een dubbeltje en geen zeedamp/mist en vele zeehonden en een walvis gespot..dus hub naar Friday habour 6 uur verder om ook daar veilig om 17.00 aan te komen, ook weer voor anker of een rustige boei pakken ver van de ferries weg; met een beetje hulp van een Indiaan werd ook deze nacht en zelfs zwoele avond geschiedenis. Uitklaren hoefde niet, het USA document geldt tot 31 december dus als u naar Alaska wilt dan heeft u de tijd tot ein de van dit jaar en dat was het dan. Inklaren kan wel in BADWELL Harbour Canada zijde oke, maar hoe zit dat dan met de groene kaart in de paspoorten? bedachten we later bij Starbucks??? dus weer terug naar de beste man: Hay Folks::: dat halen we wel er uit als u terugvliegt van Vancouver naar Holland! Oh waarom dan niet nu? we gaan toch weg? Nee stel dat u een patrouille boot tegenkomt dan bent u opeens illegaal!! Oke daar zat in dus wij opweg naar BADWELL HARBOUR ( klingt slecht en goed=wat zal het worden?); maar het (zeil) weer meer dan fantastische en natuur omgeving... ongelofelijk mooi met de grootste container schepen uit HK en de mooiste traditionele Amerikaanse zeilschepen trekken aan je voorbij en voor Marjan nieuwe spannende gebeurtenissen. Weer grote groepen zeehonden die nieuwschierig hun sneut naar ons opstaken en (denken wij) een haring van ons verwachten hetgeen in FRIDAY Harbour zagen gebeuren en mooie foto's van hebben gemaakt).
Woendag 15 juni om 17.00 aankomst BADWELL Harbour Canadesche grond en op naar de customs' blijkt een telefoon te zijn die ons mij verbindt met een dame die indringend een lijst met gegevens intypt ergens wellicht in Vancouver of zo op de 35 verdieping en uiteindelijk komt bij de vraag of ik ook wapens aan boord heb want alle niet Amerikaanse of Canadesche boten moeten worden gekontroleerd en heeft hun interesse of er wapens en drank aan boord is. Ja verdomd nu zat ik weer in de knel net zoals bij die Shrilankeese douane ambtenaar mij met deze vraag aan boord vroeg; waar zijn uw wapens?? Ja hij zat er boven op en ik kon niet verbergen dat dat zo was!!.. geen probleem zij deze beste man; ik plak er een douane zegel er op je wapenkast en op zee haalt u die er maar weer van af dit i.v.m de Tamils; het was immers oorlog in Shrilanka. Maar nu was het anders met deze dame aan de lijn ergens 35 hoog in vancouver... en zij wist mij te ontlokken dat ik inderdaad wapens aan boord had! Jesus man toen veranderde haar interesse en want ja zij had beet (geen zalm maar de Lyra met wapens) Type soorten alles de hele santekraam en ik moets direct direct binnen 2 uur in SYDNEY zijn! Nu kennen wij SYDNEY van downunder maar niet van een plaatsje op Vancouver island! En het wsas tijd voor een wijntje en een biertje 18.00 inmiddels. Niets mee te maken direct naar Sydney varen was het devies en de doaune zou mij daar opwachten;oke dan. En toeval of niet maar de politie te water stond ook al bij onze LYRA!!en voer met ons de BADWELL harbour uit om te zien of wij wel naar SYDNEY Habour zouden gaan denken wij dan. Marjan natuurlijk niet blij en ook geen leuke ontvangst; kortom balen! Maar het weer was nog fantastisch maar toch nog 2 uur het kanaal over en hier kennen wij de omstandigheden (nog) niet; zeedamp lag op de loer had ik het gevoel en zonder radar en stroompje 5-6 knopen weet ik veel waar heen... is geen pretje. Kortom we kwamen zonder problemen aan aan de Doaune kade in Sydney na diverse stromingen op de juiste diepte te hebben genomen worden we al een beetje meer vertrouwd met water en omgeving; wederomn fantastisch. Ook hier een telefoon die mij direct verbindt met de dame ergens op de 35 verd. in Vancouver; Ha mister Jongens you are arrived; well the officers are underway to you an please stay on board; ja dat dacht ik al maar we hadden een probleempje met de aanleg gehad waarmee marjan in haar goede bedoelingen om een stootwil tussen schip en wal te houden zelf overhaast van boord was gesprongen; overal houten planken maar deze was nu van beton!!! en ze had vreselijke pijn aan haar hielen; jezus nog aan toe hoe zal dat aflopen; botblesures zijn altijd langdurig en pijnlijk en zowiezo een paar dagen rust en niet lopen ... dan maar hopen dat alles met een sisser zou aflopen... dit alles gebeurde op deze allerniet aardigste dag avond in SYDNEY in Canada; om niet meer te vergeten en jahoor daar waren de doaune ambtenaren; uw wapens? waar zijn die? Wel in mijn vergrendelde wapenkist op de plek waar ik altijd zit en zoals in JeddaH 30 douane ambtenaren deze kist niet konden vinden. Waarbij Herman Joosten toen ook met zijn tenen krom zat want wat zou er gebeurd zijn als die Arabieren ons met wapens aan boord zouden treffen zowiezo waren wij daar onaangemeld hun Goddelijke haven ingevaren etc !
Nu ging het deze mannen om REVOLVERS mijn echte Schmidt en Westen zo', Cowboy 3.57 kogels een.. zoals je ziet in Clin Eastwood films; die zochten ze en ja die had ik dus ook..... inleveren meteen en binnen 1 sec had die man er een rode blokkerende verzegeling door de loop en de kogeldraaischijf gehaald! Opmerkelijk een echte expert dus. De ander vroeg wat ik wilde; nu direct terug varen naar FRIDAY Harbour of afstand doen van deze ClintEastwood beveiliging tegen lastige opdringeringe vissers en ander gespeus; Ik zou dus nu terplekke moeten beslissen om mijn laatste verdediging voordat zeerovers aan boord komen ...op te geven.... Ik keek marjan al diep in de ogen aan en ja terug naar FRIDAY Habour was geen optie want ik had de zeer witte en ondoordringbare zeedamp reeds boven het kanaal met de grootste zee containerschepen (die overigens dus al lang niet meer kon zien) zien op komen zetten!!!! Nee terug gaan was geen optie dan maar deze verdediging opgeven en wellicht later in USA weer een nieuwe aanschaffen. Wat een rot dag die woensdag; Marjan kreupel en mijn revolver weg; we hebben de hele fles wijn opgezopen en sliepen tot 11.00 donderdag... om vervolgens stilletjes uit deze ramphaven weg te sluipen immers we lagen nog aan de doaune ramp en moesten we notabene ook nog 25 C$ betalen voor de inbeslagname en dan ook nog havengeld betalen; nee wegwezen en we gaan naar Vancouver voordat de zeedamp ons te pakken krijgt!! Donderdag 16 juni 2009,
een lange dag waarbij we op de genua hebben gemoterd gezeild naar Vancouver om midden in de Flae Creek bay Marine in handen vallen van een gestoorde Indiaan of FIRST NATIONALS zoals ze "hen" noemen! Biertent Bridges was onze uitkijk smorgens en hebben we werkelijk in een zachte regenbui prima garnalen gegeten en was gelukkig deze dag goed verlopen maar Marjan kon bijna niet meer lopen!!! Vrijdag zelfde + die Indiaan kwam ons vertellen dat we uiterlijk maandag weg moesten zijn ter somma van 50 euro per nacht!! De idioot! Dus zaterdag en zondag opzoek naar een marina die wel betaalbaar is. De drie opties bezoeken was al een hele tour maar marjan hoefde niet te lopen en je ziet de stad ook meteen van alle kanten!
Vancouver 2012 is dynamisch, toch klein en compact en een wereldstad, heel veel groen en allemaal aardige mensen en heel veel Starbucks coffee shops dus alles oke. Maandag de boot overvaren naar MOSQUTO Marina en daar liggen we dan in box 45 waar we meteen niet meer uitkunnen zo krap en nadat bleek dat de boegschroef (na HK niet meer gebruikt) niets deed; wel veel lawaai maar geen boeg die de juiste kant op ging en dus veel stress bij Marjan en in paniek toen ik ook nog eens van boord ging in deze veelste krappe haven; zonder boegschroef kan ik er niet meer uit!
Dus het lijstje van op te lossen problemen wordt toch weer langer!
En het plan is om naar Alaska te gaan...maar nu eerst wat info ophalen bij bij diverse watersportzaken!!! Mannen die zeekaarten verkopen weten er ook alles van... WestMarine en Stevenson beide verwittigde mij dat 2 maanden wel heen kan maar niet terug en single handed hadden ze nog nooit gezien of gehoord1 Oke dat kwam hard aan; wat is dan het probleem; de mist, wind, stroom, afstand???
1. 800 mijl naar Port Rupert, then you are half way; this route as you see is intercanal route not on the pacific (nou dus makkelijk toch?) If you go out on the Pacific you have wind en current against you and you will be hooked up by San Fransisco !! Oke and the inland intercoastal route; that's easy men? NO there are spots over the 13 knot current or even more!! Well thats 4 times stronger then the TEXEL STROOM or even more then that!!! probeerde ik nog te gaan beseffen dat mijn wens om singlehanded naar Alaska toch mogelijk moest zijn.. toch! Well first go to DESOLATION SOUND then you look further; oke the charts for this area I buy. Dus de eerste stap richting Alaska was gezet nu nog de radar, de boegschroef, en proef varen naar DESOLATION SOUND (klingt overigens ook niet vertrouwd) dus praten met anderen zoals vissers of ze nog ZALM vangen; Ja 18 stuks gisteren bij Alaska en het was ook de 18de juni DE DAG dat ze op zalm mogen gaan vangen; 18 stuks zalm in je net nou daarom lagen al die vissersboten nog in de FalsCreek Marina en moets ik weg wezen van die halfgare Indiaan!! Ze varen helemaal niet uit want er is helemaal geen zalm. Maar toch een andere echte Canadees had een ander verhaal;;;; It;'s all Politics, the bloody first nationalist Indians fish all the Salmon Away and then we maybe are allowed to go " fishing"'!!!!
Ja dat gaat ook op voor al die 'ONDERZOEK research fishers van Japan die duizende walvissen vangen voor onderzoek en er al helmaal geen walvis meer in Canadesche watere zwemt. (je wilt het niet geloven maar wij marjan en ik hebben wel een 10 meter lange walvis gezien midden in de straat van Goergia dus ze zijn er wel!! zij ik nog tegen deze alleraardigste biologische gecertificeerde garnalen vanger!!
That;s life men. Ja en zo zit ik jullie toch weer de harde realiteit te vertellen in dit mooie vancouver.
De komende dagen ga ik mij verwittigen wat te doen om toch boven in Alaska de noordelijke ijszee te zien met echte witte beren Want zelfs hier 5 minuten buiten Vancouver opweg naar WISTLER (het O.S. Skigebied) kwamen we zomaar oog-in-oog te staan met een bruine wilde beer; met nog een Canadesche buurtbewoner maakte we samen de foto van ons leven; they are everywhere here!! Nou ik was meteen genezen van een backpackers tentje en denk er maar aan om de hostel veilige gezamenlijke kamer/zaal op te zoeken! Misschien ben ik wel te oud, maar wat moet je als de zee 4 gevaren telt en de wal 1; dan ga je toch de weg van de minste weerstand nemen! Ja zo maak ik er een eind aan dit verhaal van de afgelopen twee weken waarbij ik op de valreep nog wel een probleem kan weg kan strepen nadat ik marjan naar het vliegveld innig afscheid had genomen en de rental car ingeleverd; liep ik pardoes tegen een shiphandler in Grandville market aan die zowaar; je geloofd het niet.. maar zomaar 2 van de juiste boegschroef propellers in voorraad had en de mijne voor niets omruilde!!! Ongelofelijk maar er bestaan ook goede mensen en waarmee dit misschien toch ook een hint is om wel met de LYRA hogerop te gaan. we zullen zien.... volgende week als de radar terug is vertel ik meer over mijn beginnende spannende en misschien sensationele belevenissen naar het topje van Alaska waar het nu juli niet donker wordt; 24 uur zon en er is al weer een gebied zo groot als TEXAS in mei gesmolten.. waar moeten die ijsberen dan naar toe?? ik laat het jullie het eerste weten.

PS:Je kunt mij altijd direct sms of mailen op mijn blackberry; cees.jongens@frenchtop.com dat is wel zo gezellig de komende 10 weken tot 5 september dan zie ik Marjan weer in Manhatten 400 jaar Hollanders op Nieuw Amsterdam op een oranje tendem fietsen naar Aldeny oranjefort

Nu ga ik on the move naar de YUKONS, WHITE BEARS and ORCA's:
ALASKA INSPIRES

ciao

Cees